PalmJazz Festival - John Scofield Trio

Jest jednym z najwybitniejszych współczesnych gitarzystów i kompozytorów jazzowych. Był gitarzystą legendarnego Milesa Davisa, współpracował z wszystkimi najważniejszymi muzykami jazzu, bluesa, gospel i muzyki funky, stworzył swój niepowtarzalny styl i brzmienie gitary, a wszystkie jego gitarowe frazy pełne są bluesa, którego czuje jak mało kto.
John Scofield urodził się w Dayton w stanie Ohio w 1951 roku. Dorastał w Connecticut, uczył się w muzycznym Berklee College w Bostonie. Najpierw do wspólnego grania zaprosili go Gerry Mulligan i Chet Baker. Później przez dwa lata był członkiem Billy Cobham-George Duke band, a w 1977 roku pracował z Charlesem Mingusem i Garym Burtonem. W roku 1978 brał udział w nagraniu płyty Zbigniewa Seiferta - Passion dla Capitol Records, także od tego roku zaczął nagrywać własne płyty, a w latach 1982 - 85 koncertował i nagrywał z Milesem Davisem.Ten epizod ukształtował w nim świadomość muzyka i kompozytora jazzowego, choć John Scofield to tak naprawdę mistrzowski improwizator zarówno post-bopu, fusion, jazzu współczesnego, muzyki funky jak i R&B. Na jego albumach – zrealizował ponad 70 płyt – jako muzycy towarzyszący pojawiają się m.in.: Pat Metheny, Charlie Haden, Eddie Harris, Medeski, Martin & Wood, Bill Frisell, Brad Mehldau, Mavis Staples, Government Mule, Jack DeJohnette, Joe Lovano oraz Phil Lesh. Wśród wielu legend jazzu, z którymi przez lata nagrywał są też Tony Williams, Jim Hall, Ron Carter, Herbie Hancock, Joe Henderson, Dave Holland i Terumasa Hino.
Mimo bogatej i różnorodnej stylistyki posiada swoje wyraźnie rozpoznawalne brzmienie. Na pytanie „Jak zacząć karierę muzyczną?” odpowiada na swojej stronie internetowej: „Grać naprawdę dobrze. Grać naprawdę dobrze wszędzie gdzie cię słyszą […]”. 
(AK)

www.johnscofield.com

Wybitny kontrabasista i gitarzysta basowy. Już W college'u grał nowoczesny be-bop wraz z Ianem Underwoodem –  późniejszym saksofonistą Franka Zappy. W 1960 r. podjął współpracę z trio Paula Bleya, by następnie koncertować i nagrywać z Jimmym Giuffrem, Artem Farmerem i George’em Russellem. W 1964 r. krytycy magazynu „Down Beat” okrzyknęli go najlepiej zapowiadającym się młodym artystą. W lipcu następnego roku Swallow dołączył do kwartetu Stana Getza, W którym pozostał do 1967 r. W latach 1967-70 grał W kwartecie Gary'ego Burtona, a w latach 1970-73 występował z pianistami: Artem Landem i Mikiem Nockiem. od początku lat 70. sporadycznie współpracował z Mikiem Gibbsem, a najczęściej z awangardową kompozytorką i pianistką Carlą Bley. z nią zrealizował ważne nagrania nowoczesnego jazzu lat 70. i 80. W 1980 r. wydał album „Home” z muzyką do wierszy Roberta Creeleya. Komponował też dla Gibbsa, Burtona i Chicka Corei („Arise Her Eyes", „Chelsea Bells", „Como En Vietnam" i „Hotel Hello"). John Scofield, który przez wiele lat grał i nagrywał ze Swallowem, uważa go za swego najważniejszego muzyka. Pod koniec lat 80. basista nagrał serię duetów z Carlą Bley i nawiązał współpracę z brytyjskim saksofonistą Andym Sheppardem (w 1991 r. grał z nim W trio, do którego zaprosił także Carlę Bley). Jest jednym z najwybitniejszych basistów nowoczesnego jazzu, konsekwentnie poruszającym się W obranej stylistyce, chętnie zapraszanym do współpracy i nagrań.

Jeden z najwszechstronniejszych współczesnych perkusistów. Związany przede wszystkim z nowojorską sceną jazzową. Zadebiutował brawurowo na początku lat 80., pojawiając się W zespołach Charliego Hadena i Joe Hendersona. Formalnie dał się poznać szerszej publiczności W 1987 roku, realizując – wspólnie ze Scottem Kreitzerem – album „Kick'n Off ". Jednak prawdziwą karierę zrobił, koncertując i nagrywając z gitarzystami: Patem Methenym i Johnem Scofieldem. Albumy „Trio" oraz „Trio-Live” ( z P. Methenym) i „Meant To Be", „Quiet" czy „Hand Jive" ( ze Scofieldem) stały się znaczącymi dokumentami nowoczesnego jazzu ostatnich lat. Perkusista jest także liderem własnych formacji, z którymi zarejestrował kilka ciekawych albumów. Debiutancki „Snide Remarks" zyskał doskonałe recenzje W prestiżowych jazzowych magazynach W USA i Europie. Stewart jest przede wszystkim doskonałym instrumentalistą W zespołach innych sław współczesnego jazzu; współtwórcą sukcesów Michaela Breckera, Dona Grolnicka, Jima Halla, Joe Hendersona, Maceo Parkera, Lee Konitza, Jamesa Moody’ego, Joego Lovano, Chicka Corei, Larry'ego Goldingsa, Marca Coplanda, a nawet albumów i koncertów Jamesa Browna.